şiir açık mutluluğa aşka
kıyıda çiçek, böcek şiirleri yazan insana
gülen, gülmeyen yolcuya, hancıya
duyurmak zamanı dedi şair
biraz uyur, biraz uyanık halka
yolda ne engebeler olduğunu


söz örgütlenir mi
saz çalar mı suskunların dilini
yar olur mu yeniden ellerim bana
eşlik eder mi sesim
boş yaygaraları kesip
eşitleyip kadın ve erkeği
hak ararken halk tası tarağı toplayıp
kaçar mı şairinin yanından


bir yandan sorarım: kimdi yar
yarım bir günde beni bırakan
avuç ortasına aşkı çizip
sonra bir ok saplayan kalp ortasına
duymayan insan sesimi
o eros hergelesi


olağandı karşılaşmam
sesimin içine sinen seslerle
gönüldaşlık yapmam
sevgi duymam insana
bütün köpekliğimi takınıp
ve kedice sokulup eteğine


bir değildi insanlar, ne de eşit
ne özgür, ne hayvan barınaklarına alışık
evleri olmalıydı
güneşe açık pencereleri
pencere önünde açan sardunyaları
cıvıl cıvıl çocukları
selâmlamalıydılar
bacalarından sevgi tüten evleri


önemi anlatılmalıydı bağımsızlığın
izinsiz dalmamalıydı hiç kimse
ayakkabılarını çıkarmadan
hangi mikroba bastığı belli olmayan
ayakkabıyla
o sevgi evine!..

25 05 2013 / Nazik Gülünay