Donuyorken bedenim, buz kesti elim kolum
Daha bahar gelmeden, mevsimim kışa döndü
Cemrelerim düşmeden, güze uğrattı yolum
Ayağımı çelmeden, mevsimim kışa döndü

İçim ısıtan güneş, uzaklaştı yanımdan
Kara bulutlar çöktü, soğuturken canımdan
Üşüyor iken kalbim, damardaki kanımdan
Sıcaklığa dalmadan, mevsimim kışa döndü

Gönlünün sarayını, buzdan kalıplar sardı
O anda yürek ise, yanıp tutuşan hardı
Camdaki buğularda, hüzün izleri vardı
Nemlerini salmadan, mevsimim kışa döndü

Böyle ağırken yüküm, dizlerim yere çöktü
Tesellisi bildiğim, gözlerim yaşlar döktü
Çaresizken talihim, kadere boyun büktü
Yazgısını almadan, mevsimim kışa döndü


Aklımsa mantığına, hiç söz geçirmez oldu
Başa buyruk gönlümün, sanki vadesi doldu
Güzde açan güllerim, tek tek dalında soldu
Aşk kapımı çalmadan, mevsimim kışa döndü


Umutların üstüne, lapa lapa kar yağdı
Ferini kaybettikçe, sanki iliği sağdı
Ömrünün kalan yanı, gözde örümcek ağdı
Yazın hayrı olmadan, mevsimim kışa döndü

Nesrin Önem
Tekirdağ


Dağlarıma kar yağdı Üşüdüm gözlerinde
Bir yaralı ceylanım türküler sözlerinde
Çok bekledim yolları gölgesi yüzlerinde
Güllerine kalmadan mevsimim kışa döndü
Ahmet Kara yüreğin var olsun hocam