an gelir uçtan uca bir şehir olursun dizelerimde
ve der; sal nefesini rüzgârın essin üzerimde..
bildiğin gibi benim de aklım yarım biraz
en az senin kadar.

tek eşlilik yahut eşli delilik
bilirsin ait olmazlarımı
ve kıskandığını onlardan,
nasıl kendinden geçtiğini henüz dokunmadan..!

oysa incitmeden açık yaralarına devaydı ilhamım,
onu en pembe yerine bıraktım
ayırarak siyahından..

bölündüğünde uykuların
bilmezdin,
tek bir şiirde o birkaç kadından
en özel mısralardaydın..

keşfinde soluğunun griye dönerdi
umrunda her tuttuğun
mutlu, çocuklu fakat eksik
eski aşkların kasırgalarında
körpe bir dala tutunmuş..

nasıl bırakır da giderim
olmasa da gücüm
hayalinde kurduğun o güçlü prensin
akarken dudağından
silemezdin ya geçmişi..

bir gün pişmanlık olur akarım gözlerinden
sonra duramaz ararsın
yasaklı bir madde gibi
ciğerine dolarak
yarı uyanık ve şehvetle
sıyırarak üzerinden
cennet’i arzular gibi..