Âli Osmanî’ de bir pîri fâni,
Bir evlât büyütmüş hayli yabâni..

Ecdâdı oğluna tamamen yükmüş
Anadan, babadan sanki büyükmüş
Çok uğraşmış baba, çalışmış durmuş,
Oğlan büyüdükçe azmış, kudurmuş!
Ne nasihat dinler, musîbet tanır
Ne akıllanır o, ne de uslanır.
’- Ne söylesem adam olur acaba? ’
Her gün tekrar eder durur da baba..
- Adam olmazsın der her seferinde
Oğlan vezir olur günün birinde.
Giyer kavuğunu, takar tuğunu
Salar sağa sola tüm buyruğunu..
Çağırır öfkeyle dışardan çeri!
Çeribaşı koşar gelir içeri...

- Emredin vezîrim, tiz halledelim,
Ferman nire ise hemen gidelim!
- Vezir ferman eder; Gidin babama
Bindirinde gelin tiz arabama!
Karşı çıkarsa da tutun kolundan
Sürüyüp getirin köyün yolundan! ..

Dinler fermânını çeri vezîrin
Göz yaşına bakmaz hiç yaşlı pîrin
Derdest edip atar kapıya çeri
Baba yorgun argın girer içeri..
Oğlan, makamından der ki; -Ey baba!
Ne diyeceksin sen şimdi acaba?
Adam olmazsın der dururdun bana
Vezir oldum bak ben Âli Osman’a!

Baba müstehzî bir şekilde söyler;
- Ben değil utandı tüm bizim köyler,
- Ey oğul ben sana neler söyledim?
Ben ne zaman vezir olmazsın dedim!
Vezir olursun da Âli Osman’a
Adam olamazsın dedim ben sana...
Sen adam olsaydın yapmazdın bunu
Babanın kapında sürtüp burnunu,
Gelir de kapımda rızâm alırdın
Bence sen o zaman adam olurdun...

Antalya-2002

Halil Şakir Taşçıoğlu

ANONİM BİR HİKAYENİN MANZUM ŞEKLİDİR.
BİZİM ELLER KİTABI SAYFA: 141-142...HŞT