İcim yanıyor cokca ama eskisi gibi aldırış etmıyorum..
Nasılsa yanacaksam artık kadere bırakıyorum ..
Bir cizgim yazılmış ve cizilmiş ..
Ne kadar istesemde olmaması istıyorsa rab olmuyor..
Ya daha iyisini verecek diye..
Yada başıma bir sıkıntı yaratacak diye koruma altına alıyor beni ..
hani insanız ya hani nefsimiz varya istıyoruz ve arzuluyoz ..
Dilden hayırlısı desekde kalben bunu desteklemıyoruz.
Ve cok istemeyi yeğlemıyor artık kalbim ..
Nasipsiz hic bir lokmanın olmucağı gibi ..
Nasip olmayan hic bir şey aslen senin olmadığı gibi kalben senin değildir.
Nitekim yolcuyuz asıl olan uyanışta ..#HİÇ#liğe uyanmaktır..

«ﻫِﻴﭻْ» (Hîç) lafzı ; benlikten sıyrılmayı ifâde eden bir kelimedir. Çünkü ilâhî esrârdan bir nasîb alabilmek, nefsânî arzulardan sıyrılabilmekle başlar. Dolayısıyla mânevî tekâmüllerin başlangıç noktası, “hîç”e varabildikten sonradır.