Affetbakışlarının kirpiklerinle perdelendiği aralıktayım dokunuşum fiziksel değil senin çok uzağında kaldım bilirim zihninin kör karanlığında gezinirken çaresizçe hic istemeden sende hapis kalabilirim Affet! yastığının çarşafınla buluştuğu o boşluktayım bir anlık elin tenime değer diye ümitlenebilirim kendi uykularımdan vazgeçtim çoktan sadece senin gecelerinde uykuya dalabilirim Affet! asla açılmayan pencerenin önünde camına vuran bir kuşun gagasının ucundayım tüm o hengâme içinde sesimi duymayacaksın bilirim bir gün sırf rüzgar için açarsan camını yokluğundan dökülen tüylerimle istemeden evine sızabilirim Affet! sonuz bekleyişin erittiği bedenimin kaldırımına aktığı yerdeyim her akşam eve dönerken üzerime basıp geçtiğin o kaldırım taşında seni beklerim öyle kök saldım ki toprağa çağırırsan sana gelemeyebilirim Affet! |