29
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1032
Okunma
17 Ağustos Gölcük depreminin hüznü ile yazılmıştır. Bu acıların bir kez daha yaşanmaması ,kötü bir hatıra ve belleklerde insafsızların yüzüne tokat olarak kalması dileklerimle.
Bir gece vakti ansızın bir gürültü,
Peşinden çığlıklar inletti sokakları.
Ne olmuştu dışarıda, neydi bu sarsıntı,
Toz örtmüştü ,ağıtlarla beraber umutları.
Hani nerede şimdi görkemli evler,
Kule gibi binalar yok muydu orada.
Yıkılmışlar, ya canlar ne oldu, ya canlar,
Mutluluklar yok muydu dün burada.
Suçlusu aranıyor, kader mi bu,
Yok yok, kader olamaz.
Nasıl yok olur bu kadar duvar,
Nasıl yok olur bu kadar can.
Ve nasıl dayanır buna,
Hangi can, hangi vicdan.
Bina mı çürük yapılmış,
Yoksa vicdanlar mı?
Malzeme mi düzgün değil,
Yoksa yapan insanlar mı?
Bunlar hep soru olacak kafalarda.
Neticede bir şey var elbet yapılarda.
Richter ölçeği 7.4 dile kolay,
45 saniyede oldu bütün olay.
Sarılır elbet bu yaralar.
Unutulur bir gün olanlar.
Ama nasıl rahat uyur,
Buna sebep o vicdanlar.
Cemil YILDIZ
20.09.1999 / Ankara
Cevap Yaz