38
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1821
Okunma

1999 yılında Kosova’da yaşanan savaş vahşeti esnasında gördüğüm manzara karşısında duyduğum büyük hüzünle kaleme aldığım bir şiirim.
Malesef her zaman olduğu gibi en büyük yıkım yine çocukllar üzerinde olmuştur. Yaşanan tüm toplumsal olumsuzluklar hangi konuda olursa olsun büyükler tarafından çıkartılırlar ve faturanın yükü çocuklara kalır. Tıpkı burada olduğu gibi.
Selam ve saygılarımla.
İnsan vatanından ister mi hiç ayrılmak
Yokluktan, açlıktan zulümlerle kırılmak
Bunlar nasıl yıkar bilirmisin insanı
Kahpe bir kurşunla can evinden vurulmak
Birlikte yaşadılar orada yıllarca
Menfaat çatıştı,dağıttılar hunharca
Attılar yuvadan, çırılçıplak barbarca
Yeter artık bu katliam sürmesin
Unutma! çocuklar umut, çocuklar çiçek
Umutları ölmesin, çiçekler solmasın
El ele dur diyelim artık şu vahşete
Zulümleri son bulsun, savaşlar olmasın
Bakın savaş çiçekleri yine kanıyor
Kosova’dan burnuma kan, barut kokuyor
Benim gücüm kalmadı ,dur diyecek yok mu
Bu vahşet çok büyük ,onca yürek yakıyor
Cemil YILDIZ
10.04.1999