Derttir ki dert ektirip, dert biçtirir insana
Derttir ki ağulanıp ızdırap verir cana
Kimisi yabanidir kimi yoldur irfana
Kamu derdim el açıp olsun canana geda
Olmaya ebediyen iki cihanda cüda
...
Dillendi vücud bulup zihnimdeki kaygılar
Sarsıldı endişeyle pare pare duygular
Derinliğinde hüznün, ötelendi uykular
Dile uyarlanıp da kime eylense sitem?
Ruhumun feverânı gönlüme oldu mâtem

Gam yüküyle incelip sinede açsa yare
Umulur ki bulunur erbabından bir çare
Yalpalanırsa gönül dokunur zülfüyare
İte kalka yürümek sayılmazsa da fena
Sıdk ile yürümeye layıktı methüsena

Gözlere sinen uyku, kapağınaydı muhkem
Kalbin uykusu gaflet! Gaflet karanlık bir dem!
Esir eder zulmetin ayağına müstahdem
Bilinmez mi insanın en büyük düşmanı nefs
Kahır çeker gönüllü tutsaklığında nefes

Geçmişten ibret alıp önüne bakan kişi
Makas atıp dokuya yokuşa sürmez işi
İplik çürükse zaten tutmaz gönül dikişi
Su yolunu bulup da akar mıydı çarkına,
Hakk’ın âli hatrının varmadıkça farkına?

Geceden sabaha dek gözlerimden aktı gün
Uykusuzluğa kandı uykuyu bölünce dün
Dibi tutmuş süt gibi tutmuş yüreğim bugün
Nüksetti kamu dertler filizlenip narından
Döküldü gözyaşları kaynayıp pınarından

Belini büktü gönlün yanağına düşen ar
Karıştı birbirine neydi zarar neydi kar!
Boğazına dizilir yüreğindeki efkar
Kusuru çok kulunun, eksikleri de fakat
Tarumar olur sine ya Rab, düşürme firkat!
...
Derttir ki tuzakları sabırla eden ifsat
Derttir ki gam yükünden düşürmez gönle fesat
Çiley-i aşksa şayet içtikçe eyler abad
Bütün dertler bir derde ediyor ise hizmet
Olmasa gerektir ki meşakkati hezimet

Çatıda ki güvercin hu çektikçe aşk ile
Dillenir gönül kuşu dertlendikçe meşk ile