daha mı yalnızsın
en sevdiklerinden?
ya da çok mu özgür
dar kalıplar içinde?
iki ucu çıkmaz
makus bir bilmece,
hüzünler zincir olur
birleşir gittikçe..

karanlığa bulanarak
körelir tüm nazarın..
kulaklarına sesi ilişir,
konuşmaya çalışırsın..
tam uzanacakken diline
uyandığın o kötü talih
ve en kötüsü
yeniden gelmez uyku,
yatağın üstünde bağdaş kurarak
sabahın ilk ışıklarına..

ne denli hadsiz
orada dursaydı ya zaman!
her şey öylece kalsaydı
dilinin tadına varırken..

hayaline aşık olarak
o sevdiğin şarkılarla,
yeni anlamlar katarak
ulaşmak harika doyumlara..

belki sıkardı bir süre sonra
o tatlı dil bile
fakat bitmezdi asla
hayallerdeki tutku..

bir süre sonra ayrı dünyalarda
ve ne yazık büyük farklarla
koynuna aldığın bedende hayali
sanki oymuş gibi..

ama kimse bilmesindi bunu,
unutmalıydın
hatırlamak pahasına..
her sevişmede unutmak,
yalnızlığını paylaştığın sıcak
sanki buz gibi duvar..

ya öylesi olsaydı
diner miydi özlemin?
hani derler ya
hayırlıymış böylesi..

yaşanmayacaktı,
kaderdi.
sevgisiz sevişmeler kaç hayat ederdi?
değerini geçmişti
peki ya ederi?
kalanı sendin
ömründen çıkarılarak..
uzlaşmak bütünüyle
kendinden kaçarak...