ESKİ ZAMANLAR
Ne zaman yıkık dökük bir ev görsem
İçimi buruk bir heyecan sarar
Geçmişi hatırlatır
Bir bir canlanır anılar
Ahşap kapıdan girince geniş avlularda
Yalnızlığına inat
hala duvarları saran sarmaşıklar
Kim bilir dile gelse
Hüzünlü sevinçli ne hikayeler anlatırlar
Avuçlarınızda çiçek açar hatıralar
Düşler alemine sürükleyiverir
ahh o eski konaklar
Yaşanmışlıkların izleri var..
Kafes ahşap cumbasında
Kına kokan ellerin kokusu var
Sanki oturmuş nakış işliyor marifetli kadınlar
Güzeldi çok güzeldi o yıllar
Ahşap kocaman kapıların tokmağı
Kalın vurduğunda gelenin erkek
İnce dokunuş ise misafirin bir kadın olduğu bilinirdi
İşte o kapıyı çalmanın bile
Vardı bir adabı muaşereti
Sofada çocuk kahkahaları
Avlusunu kapı önünü
her gün silip süpüren
Sevgiyle bahçesini sulayan Çiçek kokulu kadınlar vardı
Her gün komşular birbirini sorup arardı
Mis kokulu avlularda doyumsuzdu sohbetlerin tadı
Gün falan da bilinmezdi yoktu ikram yarışı
Ekmeklere salça,reçel sürülür
Güler yüz dostluk yanında en lezzetli ikramdı
Gösterişten uzaktı mütevazı idi insanlar
Modern yaşamda psikologa anlatırken derdimizi
Eski zamanlarda çekinmeden dökerdi komşu komşuya içini
Mahallede kim aç kim tok herkes bilirdi
Kokmuştur komşum diye incitmeden
Kapısı çalınır bir kap yemek de o komşuya verilirdi
Cocuklar korkmadan oynardı mahallede
Komşu komşuyu daima korur gözetirdi
Ben o eski mahalleleri özledim
Ruhu olan mahalleleri evleri
Şimdi mahalleler ruhsuz evler ruhsuz
Akşamdan akşama eve gelinir
Yemek yerine dürümler pizzalar söylenir
Terfi kariyer hep aynı hesaplar
Sosyal medyadan takip edilir insanlar
Herkes ayrı bir köşede
Gözün aydın başın sağolsunlar sanal dostluklar
Şimdi işler kolay internet var
Her şey kolaylaştı evlerde ama
Ruh yok duygu yok sanki yaşamıyorlar
Evler artık sadece bildiğin dört duvar..

FahriyeTurgut Kafalı