Oturum dertlerimi ellerimle eledim
Elime taşla dikenden bir şey gelmedi
Bana kapısını açmayan yâre gidemedim
Binlerce dil döktüm lakin suçumu öğrenemedim
Günlerce hasretiyle yanarken nasılsın yârim demedi

Aşk, gönülde hasretiyle böylece yanmakmış
Karşıdan bakanların niyeti canı yakmakmış
Anlayamadım o yâri ben nerelerde kalayım
Demedi ki ey sevdiğim yanlış anladım gel yaranı sarayım
Günlerce hasretiyle yanarken nasılsın canım demedi

Kırdı elleriyle gönül dalımı kırdım demedi
Bir tatlı lokmayı tatlılıkla bana yedirmedi
Dedim ey sevdiğim bende eksik olan neydi sana yetmedi
Eğdi başını önüne ne yüzüme baktı ne bir şey söyledi
Günlerce hasretiyle yanarken bende yandım demedi

Gülveren’im bu aşkta sana bir mutluluk getirmedi
Beşerim şaşarım yanlış söylerim dedim dinlemedi
Kendisini ne çok sevdiğimi bilirken tebessüm etmedi
Gidene şimdi diyorum kapım açık veda dahi etmedi
Günlerce hasretiyle yanarken canın yanmasın demedi
Mehmet Aluç-Gülveren