Kimsesizliğin kalabalığına doğan her günün güneşine hasret duygularla ,
seni, senli yaşamakla sesleniyorum sana...
.
Umuda yolculuk yapan hayat gemisinde, umut kapısıydı yürekler.
Çocukluk, kapı aralarında sessizce saklanmak,
daha sonra da bir heyecanla koşup
"sobeee" diyebilmekti sevinçle.
Ya da her düşüşlerimizde;
"acıyor ama annem öptüğünde geçer" inancını taşımaktı hüzünlerimizde.
Acılar anne dudağından gelen sıcak bir buseye yeniliverirdi.
Zor değildi ki hayat !
Ya da zorluğun farkında değildi ufacık bedenlerimiz.
.
Öyle ki telaşlarımız bile tatlıydı.

Küçük oyunbozanlıklarımız vardı mesela.
Oyun oynarken kızdıysak;
"küstüm oynamıyorum" diyebilirdik.
Kırgınlıklar yeni bir oyunla son buluverirdi.
Sanki hiçbir şey olmamış gibi devam edebilirdi hayat.
.
Kan ter içindeydi neşelerimiz.
Yine de hiç şikayet etmezdik yorulmaktan.

Yüreğimiz hiç kanamazdı ki bizim.
Yürek yarası nedir bilmezdik.
Acıyan yaralarımız ya dizimizde olurdu ya dirseğimizde.
.
Biz hiç kendimiz için, gidenler için, yaşam için ağlamazdık ki.
Ağlıyorsak ya şekerdi nedenimiz ya da çikolata.

Kan ter içindeydi neşelerimiz.
Çünkü çocuktu bedenlerimiz !
.
Sonra ,
sonra birden değişti zaman.
Bir masal anlattı annemiz ve biz büyüdük !

Değişim rüzgarları esti hayatımızda usul usul.
Çocukluk zevklerimizi kuytu köşelere sokuşturduk bir çırpıda.
Utandık hepsinden büyüdük sayarak.
Sakladık içimizdeki çocuğu kendimizden,
ayıp bilerek !

Oysa ,
oysa ben hep sevmişimdir saklambaç oynamayı !

Hayata dair, yaşama dair ne varsa erteler olduk birer birer.
.
Neydi ki yaşam ?
Gözyaşı, keder, elem !
Neydi ki hayat ?
Özveri, mutluluk, huzur !
.
Yok yok,
yaşamda olan hiçbir şey basit bir kuralla anlatılamaz.
Hiçbir hakikat birkaç kelamla tanımlanamaz.
Yalan yanlış yapıp, sahiplendiklerimizin adı hakikat olamaz !

Ne ki yaşam ?
Ne ki hayat ?

Sahi ,

HAKİKAT NEDİR ?

-OnuncuKöySakini-
*Sol yanıma minnetle !