Dik acılı yokuş…
Kürediğin kadarına yüreğin
Mal oluş felsefesi
Bir avuç yaştan ibaret
Menkıbenin de baş tacı,
Aşk, aşk, diye inler surlara sızan sessizliğin
Koyu lacivert gözlerinde pişmanlık
Kaybolan öfkene
Aşkı yağdırdığın her dik yokuş.

Lades, diyen faninin meali
Yoksunluğuna kök söktüren
Bir avuç zalim hicap
Sonların ereceği hidayet
Elbet Tanrının parmaklarında s/aklı.
Şimdi mavi bir göğü resmeden ikbali
Satırların,
Sızan irinde saklı tuttuğun melun gözyaşının da vebali
Tırmaladığın yürekte asi çok asi bir rota;
Aşkı hizaya getirmez elbet
Naşında yüklü olsan da bunca yasla.

Karan göğü, karan yeri…
Ser veren sırların da gizemi
Hep mi yok oluş, azizim?
Sırlardan mütevellit güncemde
Yokluğuma hicap yüklediğin gözlerindeki
O son b/akış…
Şimdi söyle, neyin muhtırasıdır bu serzeniş?
Öykündüğüm değil de asla
Ölümüne sevdiğim bir sevecen b/akışa
Asılı kaldığım
Rüzgârın yönünde
Ölüme direndiğim her yeis ile
Kabrime uzanan elin
Varlığıma mı hükmettin yoksa
Sezilerinden damlayan
Bir hadis gibi
Hurafelere asla inanmadığım
İnancın gök mavisinde
Aşkla niyaza durduğum
Bir kıyımdan son anda kurtulduğum
Elbet hürriyetidir varlığımın
Hüviyet bildiğin şu şiirlerimde olsun
Yerle yeksan etmesen sefil yüreğimi.

Bir d/okunuş
Yerle göğün kucakladığı
O sancılı izlek
Resmedilen ne günün yitimi
Ne de solduğuma delalet.
Öldürdüm nefsimi, öfkemi de geldim
Ben bu şiirin ayaklarına serildim:
Bir yitiş addedilen
Her geçici noktayı koyduğum rotamda
Sanrılardan üreyen aciz fısıltıları da gömdüm yerin dibine,
Geldim sadece nazenin bir şiirin eteğinde
Tutuşan sancılı nöbetlerime binaen
Sarıldığım illa ki Rabbin bahşettiği
Her kökü derinde olan üzünç tanesi
Mutlak bir aşka sapan rotamda saklı
Mevcudiyetimin de ikbali.

Susan, ses eden ve yeren her bedeli
Söndürdüm de geldim yüreğin ferini
Azap kuşlarına son bir veryansın
Alacaklarsa alsınlar canımı
Yine de yitip gitmeyecek sevdanın nakşı
Yüreğin neferi her yanık şiir
Tutunmaksa hayata
Sondan evvel yüreğin derinlerinde saklı
Bir temenninin nazarında
Kutsanan sabrımla ait olduğum bu hazin rota.