Ah Virane Kalbim Ah!
Biliyorum, artık hiçbir
söz teselli etmez
seni onarmaya,
Sen acılarla yaşamak
isterken,
Anılarımız bir bir toprağa
karışıyordu gözlerimin
önünde,
Ve telafisi olmayan çaresiz
bir bekleyiş misali,
Ucu bucağı olmayan bir
uçurumdan yuvarlanıyordu
yarınlara dair yeşeren
umutlarımız,
Oysa sulasaydık belki de
hiç solmayacaktı çiçeklerimiz...
Ah yalnızlıklar içinde
sessizce eriyen Virane Kalbim!
Tükenmeye mahkûm olmuş
bir Şairi izlemeye ne de çok
iç geçirmişiz,
Yağmura hasret, içimizin yangınını
dindirecek tebessüme esaret
bağladık meğerse,
Yanılmışız oysa, dönüşü olmayan
yollarda huzuru aramaya..
Ah gecenin hüznüne dalıp
giden Virane Kalbim!
Ne de çok tükettik içimizde
biriken umut dolu sözleri,
Oysa kendi içimizle hesaplaşırken
yaralarımızı sarmayı unuttuk hep,
Zamanın akışına bırakmalıydık
hayallerimizi bir rüzgar misali,
Ah yorgun ve çaresiz kalan
Virane Kalbim!
Ah gönül fermanımı susturan
Yağmur Hanım!
Beni kimse ezip geçmedi
Sen gibi....