1
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
640
Okunma
Çınar ağacındaki
dökülen son yaprağımdın
Eylül Bakışlım!
Gözlerim hazan mevsiminin
o eşsiz güzelliğine veda
ediyordu,
Bir beyaz örtü misali
kaplarken her yanımı,
Yokluğun, soğukluğunu seriyordu
demini tutmayan
körleşmiş duygularıma..
Oysa böyle bitmemeliydi;
Umutlarımı küle
döndüren,
Yüreğimi hüzün
yağmurlarıyla ıslatan,
Maziyi unutulmaz bir
yara olarak hatırlatan,
Ve beni kendine
hapseden Sonbahar!..
Rüzgarın peşine
kapılıp giderken,
Günbatımı tüm
içtenliğiyle tenime
huzurunu nakşediyordu,
Ve süzülürken gözyaşların
harap olan kırık
gururuma,
Ben çaresizliğimle
yalnızlığa sarılıyordum
Ateş olup beni
yakmayasın diye...
5.0
100% (3)
Cevap Yaz