Bir şiir gibiydik seninle.
En güzel sanatlarıyla
yürekten akan,
artık yürekleri yakan...

Eskiden bakmaya,
şimdi resimlerini öpmeye
doyamadığım yüzünün
teşbihindeki "ay"la.

Adını kalbime yazmama
rağmen dilimden
düşürmediğim tekrirle,
şiir gibiydik sevgilim...
Tencereyle kapağın
arasındaki tenasüple...

Söz konusu sen olunca
tomarla mübalağa.
Ve bende hep bir çaba;
Gitme diye, öldürsen bile
onu da güzel bir
sebebe bağlama...
Sen bunları hep gördün,
görmemezlikten,
bildin,
bilmemezlikten geldin ama...

Biz senle en gerekli sanatlarıyla,
bütün mecazlarıyla,
mürselleriyle
şiir gibiydik...
"Senin sesini seviyorum,
senin gözlerini seviyorum,
burnunu,
dudaklarını,
ellerini,
ben senin kalbini seviyorum"daki
"Seni seviyorum"la
şiir gibiydik...

Lakin her şeyi bitiren de
bir sanat,
kocaman bir tezatmış.
Ben asla bitmeyecek bir
serbest şiirken
senin aklını, her şeyin sonunu
baştan belirleyen
bir hece şiiri almış...
En güzel yerlerde
sık sık verdiğin
duraklamalar
demek bundanmış...

Artık sen tek başına da
şiir gibisin sevgilim...
Benim yazdığım,
başkasının okuduğu,
şiir gibisin...