İki dudağımın arasına sıkışan
bahtsız bir cümlesin sen ey şiir
El yordamı bir kelamsın yani
Göğüs kafesimin altında duran

Velev ki
Yüz yıllık bir ağaçsın sen
Hatrı soranı olmayan
İşte sırf bundan sebep yalnızlığın senin
yanılmışlığın bundan

ince bir ağrısın yani boynumu büken
Düşün ki bilge bir ağaçsın
Ve kimseyi göremiyorsun
Boyundan mütevellit
Kimin eli deydiyse sana
ve artık
kimin sesi düştüyse içine
orda kaldı benim ahım
aklım
avuç içlerinde kaldı

ordaki çizgilere bak isterdim
nergislere
fesleğenlere
beslediğimiz kediler
Kim bilir yavrulamıştır çoktan
yedi leylim bahar olmuştur uzaklarda
Ahtım olsun
Böyle yazılsın yani

yer yarılıp içinde kalmadıysam eğer
ve de yerin
yedi kat altında değilsem
Yüreğim kurusun ki
yine yazarım seni
ey bahtsız şiir
senden evvel ölmezsem eğer