Saçın telini rüzgâra bıraksın,
Başlasın içimde cümbüşle raksın.
Aklıma düşünce sudaki aksin,
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Korla tutuşsa kalbim, yansa ensem,
Dönüp bakar mı acıyla seslensem?
Hüzne bürünüp, kedere süslensem.
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Yokluğunla dövüldü gönül kapım.
Yıkıldı kızıl tuğlalı mihrabım.
Yere düşmüş yaprak gibi bitabım.
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Kâh çarmıhlara gerilmiş İsaydım.
Kâh Musa’nın elindeki asaydım.
Tam üç yıl ömürden beyhude saydım.
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Bir ceylanın duruşunda sen varsın.
Yelkovanın vuruşunda sen varsın.
Kalbimin her karışında sen varsın.
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Aşk; çizgi çizgi nakış nakış sende.
Nakkaşın hüznü vardır her desende.
Bitti bu dem, beni unut desen de;
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Sönmüş bu külü ateşle harlarsın.
Beni başkasıyla görsen arlarsın.
Yanan bir mumun ucunda terlersin,
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Her şarkıda ezgiler seni söyler.
Yüzümdeki çizgiler seni söyler.
Yazılmamış yazgılar seni söyler.
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?

Bahçem harap olsa gidişin ile,
Dikenini değişmem karanfile.
Bir gün ölürsem mezarımda bile;
Ne mümkün unutmak seni, ne mümkün?