anılar sararırken giderek
bir yas daha alır gözler, el aynasından


bıçağına kanayan yaradır özlem
kanadıkça can alır, canı çıkasıca umuttan..


gülüşlerime defnettiğin güllerin sarıya çalan hüznü
suyun zamana uyan akışında kuş uykusu belki


belki kanadına büzülüp hayal ediyor göğü
ya da son riyasında üryan
utanıyor belki


biliyorum mutluluğu rehin almaya hevesli gülüşler çıkacak yine karşıma
umutla pazarlık yapacak mavi
karanın masasında


ve biliyorsun gül açmaz, suni tebessüm güneşiyle
misafir edemez akşam
ikindi ateşiyle


şimdi italik topuklarıyla bir kadın
yürüyor sokağımda


boyundan büyük adımlarla
küçük harflere basa basa


şimdilik gel diyorum satır arasından sessizce
noktada dur
virgülü dön, bildiğince


dudağın gölge etsin, diyorum sonra
başka nisyan istemez

inanmak güvene tabii

kanıyor’ ister istemez..