Bir bahçıvan ki sözleriyle gül yetiştirir
Şehitlere kalemiyle rasülden selam getirir

Sen ki atmış üç senelik ömrü destan gibi yaşayan
Bağrı bir volkan gibi durmadan kanayan

Fetihler yapmış bir milletin, son dakikalarıydı
Evlatları talan edecekti, mirası farkındaydı

Adayıp da ömrünü kur’ana, arıyordu Asım’ı
Tutuyordu o, tek dişli medeniyetin yasını

Silip de gönüllerden, cilalamak gerekti pasını
Beyni çalıştırmak yeterli, boşa yorma kasını

Işık yok, yolcu yok diyordun ya şiir-i bülbülde
Işık yanıyor, yolcu geçiyor Safahat denilen vadide

Sen ki İstiklalinle bu halkın gönlüne taht kurdun
Prangalarını vurdu gördün, içini kemiren kurdun.

İşte cihan yurdu çiğnense de çiğnetmedi yurdun
İstiklal Marşı ile Milli Şair, tarihe mührünü vurdun

Üstünde yoktu soğuktan koruyacak bir palto
Görülmemiş kalabalıkla gidiyordu son yolculuğa

Bedrin aslanları gibi inletiyordu göğü, sesi
Safahatı yüklenip çıkıyordu, tek başına bir neferi

Bir bahçıvan ki sözleriyle gül yetiştirir
Şehitlere kalemiyle rasülden selam getirir


M.Ö./2008
kahramanmaraş