icrâ neşvesindeyim ben aşkın, aşk en hûş icrâymış
En ücrâ köşesindeyim Arş’ın, Arş en ru’ş mecrâymış
Mecrâda en ücrâda şaşkın kılan beni, sevdâymış
Huyumdan kalma alışkın tek işim aşkı edâymış.

Başka işler hikâyedir hep aşka, hikâye bu ya…!…
Aşka işler işlemektir ilmek ilmek, oya oya…
Laçka işler işlememektir başka, yoksa gönül caya!
Âşığa düşen çalınmaktır ma’şûka ki, tutsun maya.

Buysa önce kanmaktır, sonra yanmaktır güzel yâra;
Yâra yanılırken farktır bayağ kanmamak ağyâra…
Gaybet kıvâmda olmaktır, misâl-i leylin nehâra…
Vuslat olup da kalmaktır fark ettirmeden civâra.

Hem civar nereden bilir aşkını senin bu ara?
Bin duvar gerdiğindendir aşkınla beyn-i civara;
Bunlar görmediğindendir çarptıklarından duvara...
Veya daha kötüsü ki, benzerler kör davara.

ALİ der, sözüm meclisten dışarı... Sözüm ağyara...
Depreştirdi dilimi ruhuma yerleşen bu yara
Gezdim durdum aşkımdan bi ara avara avara...
Ne dostum kaldı yanımda, ne cebimde cigara...