Bazen bilmezsin yanındakinin kıymetini.
Kaybetmeyince anlayamazsın derler.
Öyle ya; bir şey hep kaybolduğunda daha kıymetlidir.
Birini aramamak için bahaneler üretirsin...
Ama ölünce keşke arasaydım dersin.
Kimine vakit ayıramazsın...
Kaybedince keşke be!
Keşke olsa da nereye çağırsa giderim dersin.
Biz insanlar böyleyiz işte.
Bir şeyin kıymetini anlamak için kaybetmek gerekir.
Bilemeyiz o an.
Bilmek istemeyiz.
Hep var olacak sanarız.
Gitmeyecek.
O hep yanımda olacak.
İstediğim zaman ararım.
İstediğim zaman giderim.
Sonsuzluk isteğimiz gerçeğimizmiş gibi..
Sanki ölümsüzmüşüz gibi.
Ben istemem azizim!
Ben istemem sonradan değerim anlaşılsın.
Toprak mı kıymetlendirecek beni?
Mezar taşı mı özlemlendirip anlamlandıracak.
İstemem öyle sevgiyi azizim.
Toprak olduktan sonra ne işe yarar ki kıymet?
Seveceksen yaşarken sevmelisin.
Öyle bir kıymet verdim ki; vicdanım rahat diyebilmelisin.
Öyle güzel vakit geçirdik ki; içimde hiç bir ukte kalmadı diyebilmelisin.
Anılarımız yeter be dostum! Diyebilmelisin.
Yokluğumuz ölümle anlaşılacaksa eğer...
Yalnız ölmek en iyisi azizim.
Çünkü ben yalnızlığın da şerefli olanını severim.