g i d i ş i n i
izledim






ağır kapılar kapandı içiminin en uzun
ruhumun en derin kıyılarına
bir ses yüzüme değdi


son umut sancıları ile gülümsedim
ayaklarımdan saçımın tellerine kadar
sesim kısıldı ,duymadım durmadı


özgür olan ellerim kırıldı
bir kaç parçam yerlere düşerken
silinen harfler gibi azar azar bittim




gözlerimde hiçliğin damlaları
tek tek düşüyor ve üşüyor
her bir tanesi



kızıl alevlerin ve içimde yanan ateşin koru gibi
değdiği ve dokunduğu
her yeri delip geçti



aklımın içindeki renkler
siyah bir gece gibi sessizliğe boyandı
titrer iken ruhum ayrılığın yollarına uzaklaştı



ölüyordu
içimde dışımda kalamayan düşlerim
birer birer saflaştı





yokluğun derim köle olan gözlerim
yüreğinin kıyısında nefes alamayan sonlarım
yağmurlar yağıyordu üstüme



ben sadece üşüyordum
titreyen bir yaprak gibi savruldum
ne ben kaldım nede binlerce




gökyüzümde
kuşlar düşüyordu
ağızlarda yorgunluklar





yüreğim kalbinden akıyordu
oksijeni azalmış sevgisi bitmiş bir hiç gibi
savruldum acının virajlarında yok oldum gidiş gününde




yol derin ayrılığın çizgileri kalın hücrelerim kıyımda
korkular beyaz güvercin gibi gözlerinde beyaz güller
yıldızlar yorgun sesim buruk gururum delik deşik



kuşlar kanatsız uçtu
içimdeki göğüs kafesinden
her biri dokundu ıslatarak gökyüzünü




durdum öyle
renklerini izledim
iki kahve rengi izi ,diğerleri özgürlük gibi beyazdı






;