Geçmişin kızıl közünde esinti,
Mutluluk, her şey gibi vergiye tâbi,
Kravatlı yalanıydı refah,
Umutlarda kesinti,
Her an, hüsran püsküren, devran,
Buna rağmen,
İnsan galip gibi kasıntı,
Ve buna rağbet!
Fakat, anlasa;
Ruhu kirdi, küftü, yosundu.
Zenginin vizyonuydu;
Sergisindeki sabî,
Kuytu, köşe, sokaklar fısıltı,
Caddelerde gümbürtü,
Toplum değil, toprak rahatsızdı,
Şehirler, sakladıklarından veryansın!
Her dilenen sahtekârdı da,
Aslen sahtekârlıkla süslenen,
Padişahtı, hünkârdı,
Perde inmemişti hiç bir yere,
Gözler, itinâyla kısıktı.
Bir vicdan mastürbasyonuydu tepki,
Bir rüyaydı, dik duruş, isyan,
Saklanarak filizlenen çiçeğin bile geleceği yoktu,
Güneş bile umutsuz vakaların üstüne doğmaktan yoruldu,
Bu, ne azâplı bir fasıldı ki,
Nasıl da, her şey ondan sıyrıldı,
Vicdan, ölmemek için kılı kırk yardıysa da,
İnsan, bir şekilde, bir yerlere vardıysa da,
Şimdi orası çepeçevre sarılmış bir hisardı,
Şimdi orası, efsunlu bir diyardı.