Bulutlandı yine gök, kararıyor sanki hafiften
Gam topluyor anlaşılan, ruha yansıyor şimdiden
Olsun yine de açar belki,çıkar güneş az sonradan
Utancımız yok ki bizim, dik durup az sabrederiz
Şurda kalmış az bir çile, dönemeyiz biz bu yoldan.

Vursun eller tezeneye, ne gam kalır, ne de çile
Demlenir ve harman olur, yiğidin göğsünde yine
Sözler çıkan bir nefesle, notalar ki yığınlarca
Üstadın elindeyken saz, moral katar insanlara.

Unut gitsin kem gözleri, beter olsun hasmın sözleri
Yolun olsun hep aydınlık, dilden çıkart namertleri
Var sana dost ve vefalı, sanmasınlar biz yalnızız
Olmadığımız yer bellidir, dolmaz yerimiz sefille
Gönlü fakir cebi dolgun, onlardan çok yeryüzünde.

Haydi kursunlar bakalım, kolaysa bir dirlik-düzen
Onların ki kurt sofrası, gelir kendini bilmeyen
Selamını bile esirger, başköşeye de yerleşir,
Şaşkınlık ya hürmet görür, kendini de adam sanır,
Haddi aşmak ona yaraşır, densizlikse bedavadır.

Bu düzen ki böyle gitmez, doğru insana yaraşmaz
Karakterce zayıf olan, başköşeye konuşlanmaz
Ama yıkılır bir gün saltanat, işte benden de beyanat
Biliyorum adım gibi, sürmez düzen asla böyle
Nasılsa çatışır çıkar, düşerler birbirlerine
Bunu görenler de anlar, hak içindir bu adalet.

Etmem sitem hasmıma da, haklım saklıdır hep ona
Konuşursam hep yüzüne, aracılar olmadan da
Kaçak güreşmek ne kötü, zayıflara göre bence
Gözgöze gelebilenler,değer verir birbirine.

İletişim birebirdir, hasmında karşında ise,
Arkasından konuşulmaz, aracıya bel bağlanmaz
Yüreklilere göredir, er meydanında konuşmak
Onlar yılmazlar zorbadan, düsturları hakkı savunmak.

Menfaatle kurulan yol, ne de köprü kalır sağlam
Çıkmaz sokağa açılır, kalmaz ne düzen,intizam
Biteviye sürmez dostluk, zaten işin başı bozuk
Yerine göz diken biri, dolduramaz boşluğunu
O da anlar elbet bir gün, kullara kul olduğunu.

Oğuzhan KÜLTE