Şarabı, görünmezden bertaraf kılıp
Beni,
İflah edeceğini mi sandın?
Büyüklerin titrediği çocuk kim sence?
Her sefaretin sonunda
Sonunda her cehennemin kapılarına dayanmanın
Daha da büyütülmüş bir öfkeyle
Nefretin mucizesine
Orospusunun memelerine sarılan divane gibi inanarak
İman ederek hıncın cüssesine
Yıkarak geçmişini ölülerin, bugünden beslenen rivayetlerini
Alıç dibinde yatan çobanların Hattice
Ve kızıl topraktan
Ve dağ soğuğundan
Ve sam yelinden
İbaret
Kötüyüm,
Çallıgedik eşkıyalarına dedemin kardeşini savdım,
Yol yok, yolak yok
Yine olsa yine savarım
Varsın tatmasın esmer tenin tuzunu
Şarap mı?
Gülersem yüreğimi durdurup,
İnsanlar cennete girer doğmadan
Gölgemden ayrılan ızdırap
Sızlıyorum
-Ne yalnızdır şimdi o papaz, kilisesinde tanrıya inanmazken?-
İnsan,
Ölerek alır intikamını yazgıdan

Derinlerinde ayyaş ruhu taşımaktan
Yorulan hasmım
Can düşmanım
Kamalı, yatağan keskini
Kalleş

Kuyularına tırnaklarımla musallatım
Başka bir dil bulduğunda yeniden konuşalım bunu

Derler ki mucize görmeden buyruk almayanlar,
Şaki,
Dağda çocuğunu vurdu
Gramofon dinlerken inandılar

Deş deş bitmiyordu yüreğinin toprağı.