Her geçen gün azalır sandığınız
Ve hatta yok etmeye çabaladığınız,
İnsan olmaya, insan kalmaya dair,
Kundağına sığmayan,
Örselenmemiş umutlarım var benim.
Meleklerin bile imrendiği insan,
Gün gelecek dönecek özüne.
İnanıyorum...
Her kalemim kırıldığında,
Verdiğim söz geliyor aklıma.
“Yıkılmayacağım!..”
Sinemde derin bir sızı hissediyorum.
Elalem uykudayken,
Yağmurları tutsak eden gözlerim,
Salıverdiğinde renkleri yanaklarıma.
Umutlarım bir kibrit çakıyor karanlığa.
Diniyor sancıları ufkumun.
Bir gün kıracak bendini tüm yürekler.
Açılacak kafesleri serçelerin.
Özgür kalacak ölüme mahkum edilen,
Alın akları, yürek pakları…
Dinecek fırtınalar, değişecek mevsim.
İbrahimler putları devirecek.
Güneş buzları eritecek.
Sevecek yine insan!
Bir kuşu, kelebeği, kendini.
Kardeşini, Rabbini..
Sevmeyi bilenden zarar gelir mi?
Kavgalar da sevgisizlikten değil mi?
Baktığım her yerde, varlığını hissettiren,
Gizli bir Mimari,
Son dokunuşlarını vurduğunda,
Bitecek insanın dünya şehveti.
Gurbeti yudumlayan benlik,
Bir gün vuslatı tadacak…
İşte o an,
İnsan, insanlığa kavuşacak.
Biliyorum…