Ah!
Bir konuşsam bin ızdırap dökülür gözlerimden.
Sinemi saran ukala bir acı dumanlanır derinlerde.
Yaramı deşer, ellerimi bağlayan sinsi düşman,
Ayrılık...
Dermanı tükenir ayaklarımın yüreğimin fermanını iletemez.
Yıkılıp karanlığın kuyularına hapsolurum.
Belki son çaba doğrulurum dönerek ufka,
Ve biliyorum yanardağlar yüreğimde patlayacak kanatlarım çıktığında.
Dağlar önümde diz çökecek, yollar dize gelecek,
Hasreti kundaklayan yüreğim, düşüncemi bulandıran aklımı vurduğunda.
İşte o an belki de bulutlar ağlar kaybettiğim yıllara,
Yitirdiğim yarınlara, unuttuğum duygularıma.
Gökkubbe ile toprak buluşacak umutlarımda.
Gün gelecek bitecek sinsi mermiler, yıkıcı toplar,
Belli ki bu çetin savaşı yüreğim kazanacak...
Kuşlar geri dönecek ıhlamurlar çiçek açtığında,
Bülbülün ahuzarı gülü ağlatacak zaman vuslatı vurduğunda.
Gonca, gül olacak aşka dem tutunca,
Yeşerecek dalı, kokusu büyüleyecek aşka susayanları.
Yar!
Kanatlarım çıktığında yüreğim aklımı yenince,
Savaşlar bittiğinde, goncalar gül olunca,
Kuşlar yuvasına dönünce, bülbüllerin serenatı duyulunca,
Geleceğim...
Bekle!..
Bekle sevdiceğim umut dökümü bitecek.
Bekle sevdiceğim ayrılık mevsimi değişecek.
Ölen duygular yeniden dirilecek.
Bekle!
Hasret dört yan güneşli günlere...
Bekle!
Yarınlar aşıkların vuslatına gebe...