insan içine çıkarma’ dedi ayna
gerçek yüzünü


çünkü herkes gölgesiyle ışık arasında kim gördü’ye gidiyor
ve sızma göz yaşıyla tuzlanan yanakta
her yaban elden tanıdık
makas izi kalıyor


aşk, kapalı mekanları sevdiğinden bahsediyor
meşk de öyle


kalbin kapalı kutu
göğsün kafesinde


bu şiiri gözlerinle okuyup
sütyeninde saklayacaksın biliyorum


biliyorum hayatı gerçeğe tapulayıp
sevginin t’elif hakkını kalbime vereceksin


ve sonra masal olup
rüyanda gör diyeceksin..


şimdi kazaya süslenen kader gibi duruyorsun
takvimin arkası yarına açılan sayfasında


ışığa vurulacak kelebekler
uykusuz sokak lambasında..

ah sevgili,

aynı pazar’ tezgahına cumartesi açıp
pişti olmak var, aşk sonunda


akşama çıkarsa gün
bana kendini ısmarla..

hem unutma,

düşlerimdeki mağaraya çiviyle kazıdım resmini
benim olursan eğer


tanı diye kendini..