Süreyya diye bir kadın vardı.
Geçmişin eşiğinde bekliyordu.
Kaderi, kalemine galip geliyordu.
Kendini, geniş olan zamanın kollarına bıraktı.

Süreyya yalnızdı, pencerenin denizliğinde oturmuş,
Göğü seyre dalıp, bulutlara içini açmış,
Onları seviyor ve onlarla oynuyordu.
Birden huzursuz oldu Süreyya, ağlıyordu.

Kafasında, yediği naneler dönüyordu.
Ezeliyle bağlarını koparmış, düşünüyordu.
Nereye, nasıl gideceğini bilmiyordu.
Süreyya huzursuzdu, aklı bir karış ve havaya karışmıştı.

Bulunduğu yerde değil gibiydi .
Yarı uyanık, yarı hayal aleminde dolanıyordu.
Süreyya, yaşadıkları içinde bocalıyordu.
Bir kere daha yalnızdı, Süreyya.

Yanında, ona destek olacak kimse yoktu.
Birden doğruldu Süreyya, şafağı sonsuza ek,
Ruhu, bedeniyle vedalaşana dek,
Dönüşü olmayan bir yolculuğa, meydan okuyordu.

Fatma SELÇUK