Benim hayatım hep bir romanın başlangıcıydı.
Önce el hazırda
neyim varsa faslını çok geriye atmayı başardım.
Çocukluğumu avuçlarımın arasında nefeslendirip,
ceplerime koymayı uygun buldum.

Sonrasını ne siz söyleyin neden ben
işte o
ha orada duruyor.
Koyun gibi gençlik
ve içine çürüyen mizansel düşünceler
birini alır birini uğurladım.


Mesela!
kaval kemiğimde kaval yapıldığını
düşündüğümden ise
kötürüm âşık havalarına rahatça uyum sağlamışım
çala çala ömrümü yemişim de.



Gerisi bakın nasıl geldi
uyanıklık beli kısımlara ayrıldığını biliyorum
ama hep her haline uyur gezen biri olmalıydı.
gecenin yüzü suyu hürmetine
sırtı döşekte az bekleyenden
ve iyi marka bir pijama terlik özürüm kabahatine büyük
ama iki tatlı söze kırklandım


Öğün şaşkını aşklar
damaklarıma yapışan dilim kadar suç üstlendi.
İki hayal kaçkını cümleyi deviremedim
şu Kaf dağında.
ona yanıyorum!..