Her düşüş tüketiyordu
Tükenmişlik kuyusunda
Düşmek yerine ters yöne gitmeliydi...


Düşmek kolaydı
Bir boşlukta yüreğinin dehlizlerine birikiyordu acılar
Takvim yaprakları zamana yeniliyordu
Gazele dönen yılların isyanı boşunaydı
Canı acıyordu
Vücudunda sakız gibiydi hüzünler
Vücudunun çiğneyemeyeceği boyuta gelmişti
Bedeni kabullenmiş boyun eğiyordu yaşananlara
Ruhu bir türlü kabul etmiyor
İsyan etmenin yollarını arıyordu...


Belki bir kuştu
Kanatlarını kırmışlardı
Ondan uçamıyordu
Belki de
Üstünde birikenlerin ağırlığıydı onu dibe çeken
Yoksa kurtulmak mı istemiyordu?
Kim bu kadar mazoşist olabilirdi ki?
Yok, yok
O hep kurtulmak istemişti
Ama hep bir şeyler olmuş ve kurtulamamıştı
Bu sefer
Ama bu sefer kurtulacaktı...


Artık acı duymuyordu
Acıyı duymadığı yerlerden
Kanatlar çıkıyordu
Çırptıkça kanatlarını yükseliyordu
Yükseldikçe hafifliyordu
Üzerine yapışan bütün kederler
Kanat çırptıkça bedenini ruhunu terk edip
Tükenmişlik kuyusunda dibe doğru düşüyordu...

O ise yükseliyordu
Yüreğinin dehlizleri boşaldıkça
Rahat nefes alıyor
Aldığı her nefes ölen duygularına can oluyordu
Ruhu huzuru yakalamamın hazzında
Hafifledikçe mutluydu...


27.06.2019____Seher_Yeli