Gecenin sessizliğinde başlardı başımı yastığa koyduğumda
Evimizin tavanında ki kontrplaktan gelen bir gıcırtı senfonisi

Ne güzeldi o günler mütevaziydi yaşantımız müstakil evimizde
Bahçemiz vardı alabildiğine yeşil çeşit çeşit sebzelerimiz vardı
Meyvalarımız vardı dallarında salkım salkım ağaçlarımızın
Kümesimiz de yumurtaları vardı tavuklarımızın
Bir de zamansız öten horozlarımız
Betonarme değildi yuvamız ne de taştandı duygularımız
Çocuktuk işte saf ve masumdu hayallerimiz ve hayata dair tüm düşlerimiz

Çocukluğum kaldı evet müstakil evlerin olduğu sokak aralarında
Annemin akşam oldu hadi eve gel dediğini duyar gibiyim
Özlüyor işte insan en çok da kendini özlüyor
Zamana yenik düşmek ne kadar da acı
Şimdi bir tek yaşanan o güzel günler baki kaldı...

Ahhh ahh tekrar dönebilmek mümkün olsaydı keşke o günlere
İnsan arıyor işte özünü
Hayatın bunca sahte ve yozlaşmış olduğunu görünce...


Sedat Kesim