Nasılda mahzun kalmış akasyalar,
Okulumuzun bahçesinde.

Kolalı, beyaz yakalı
Kara önlüklü çocuklardık biz,
Büyüdüğüm orhaneli’nde.

Şen kahkahalarımızı duyardı gökyüzü

Şimdi
Bir sessizlik bürümüş, mateme benzer.

Ne bir zil sesi kalmış,
Ne hademe Sabriye teyzenin güleç yüzü.

Simit satardı arkadaşımız Engin okul bahçesinde
Şimdi ne iş yapar
Kim bilir nerede
Kız kardeşi İlmâniye ise
Düşmüş amansız bir derde.

Asuman Paris´de diye duydum en son
Nesibe Tekin bilmem ki hangi ilde.

Yusuf Çufalı modern bi çocuktu
Hayri ve Halil güneş
Abi kardeşti.

Ayşe Aydemir en sevdiğimdi
Fatma Engin güzel resim çizerdi.

Öğretmenimizde
Üzeyir Veli’ydi.
Verdiği dersler hep islamiydi.

Okulda İrfan Tatlıoğlu çok zekiydi.
Yıllar sonra
Belediye ye başkan olmuş
Liderlik ruhu vardı
O zamandan belliydi.

Eskilere daldım da bir an
Aysel geldi aklıma
Bir subayın kızıydı
Belki şimdi bir yerlerde evliydi.

Mehmet Sarı öğretmen vardı Antepli
Gözleri çakmak çakmak bakardı
"Bu şiiri sen mi yazdın"diye sorar
İnanmaz
Bana hayretle bakardı.

Şiir hırsızı yapmıştı beni
Mehmet Sarı
Başım öne düşmüştü sınıfta
Yıllar geçip gitmişti
Lakin
Unutamadım bu ar’ı.

Çocuktum bilemezdim ne diyeceğimi
Dedim: Öğretmenim
Ara istersen bütün kitapları.
Ben yazdım bu şiiri
Şahidimdir annem ile evimizin bahçe duvarı.

Şimdi öğretmenim Mehmet Sarı
Hediye etmek isterdim sana
İlk şiir kitabım
YAŞANMAMIŞ BAHARLARI.

Hicret öğretmen vardı
Hep hatıramdadır.
Anne şefkati vardı onda aklımdadır.

Almanca öğretmenimiz İsmail Remzi
Oda aklıma geldi birden şimdi.

Orhaneli büyüdüğüm topraklar.
Çocukluğumun anılarını göğsünde saklar.

Fatma Çiçek
2.Agustos.2018
(70)

Orhane’lide ki bütün öğretmenlerime, okul arkadaşlarıma ve de Orhaneli’ye sevgi ve selamlar