Gecenin koyu karanlığı gibiydi gözlerin
Sözlerin bir aydınlık olur aydınlatırdı içimi
Neden koyu karanlıkta bıraktın gittin beni
Aydınlığından ne kaybederdin aydınlatsaydın beni

Usanç mı verdi varlığım sana
Çok mu çekilmez bir adamım varlığımla
Oysa sen gülerken aydınlığınla aydınlanırdım
Şimdi sende karanlıkta kaldın güldüren yok seni

Yoksa benden fazla güldüren mi buldun
Bakıyorum geceleri âleme kapkaranlık yok bir aydınlık
Bulamadın bir güldüren neden gittin
Bende neydi aradığında bulamadın söylemedin

Hep kendine saklama güzelliği dağıt gitsin
Sakladığın güzellik olmaz benlik davasının eri yapar
Bu da yıkar insanı gün gelir yalnızlığından bıkar
Ben hatalarınla seni sevdim sende hatalarımla sevseydin

Hiç mi özlemedin beni güldüren seni o gülüşleri
İnsan bu kadarda keçi inatlı olmaz pes diyorum
Gelirsen bekliyorum feryadıma kulak ver bulursun
Gel ikimizde aydınlıkla aydınlanalım karanlıklar bizi boğacak

Yoksa bu dünya ölmeden sonumuz olacak
Mutluluğu elinin tersiyle iterken
Benim de kendinin de
Yarınlarda gülmeyen çocuklarımızın vebalini almış olman
Seni ıstırap içinde bırakacak
Günahı sevdiğin kadar az bende sev
Yoksa günahlarda karanlıklar gibidir
İkimizi de boğacak

Seni özlemek özlemek değil bir yangın
Beni severken olmadı mı bir farkın
Hem sen hem ben aydınlandık farkına da mı varmadın
O aydınlık sende yoktu bende de yoktu
Karşılıklı aşkın ilk meyvesiydi o aydınlık
Üstümüz bakışımız gönlümüz sözümüz aşk kokuyordu ondan
Yoksa karşılıklı aşk, aydınlatmaz yakar yine mi fark etmedin
Gel sarıl bana bu yangınım seni sarmaz ancak söner
Öperken beni aşkın kokusunu içime çekeyim
Gezdiğimiz kaldırımları sahili gözyaşlarımla yıkadım
Gel sil gözyaşlarımı ben seni özledim

Mehmet Aluç-Gülveren