Ne gülde var, ne sümbülde, ne de cennette o reyhân;
Güle, sümbüle cennetten ama, cennete de Hakk’tan.
Koku yâr kokusu gayri, esse de cennet diyârdan;
Sen de al kokusun gayri, ayrılmadan bu diyârdan.

Bekleme gayri makbere, bir zerre olsun al koku;
Fedâ et sen yâre, o zerre uğruna tüm varı-yoğu…
Ölmeden öl sen bir kerre, işte budur bunun yolu;
Gel, uğraşıp durma ha bire… Onu mektebinde oku.

İşte mekteb, işte hoca, işte sen; oku da oku…
Feyz deryâsıdır koskoca bunca cihân, bilmez çoğu…
Eser durur dâim bolca, gelir durur gayri koku…
Âşıklar koklar kolayca; çün, ma’şûktan gelir koku.

Nâ elvândır mâ-i deryâ bile; o, şems ile elvân
Hem öyledir tâ ki semâ bile; o, şems ile elvân
Aslen hepsi ışktan ru’ya, ama ol aşktan nâ nihân;
Öyle elvân, reyhân ola bize bu koskoca cihân.

Sen de akla elvân eyle, letâifin bir cihândır;
Hem de ne cihândır…!... İzle ki, manzara nevcihândır;
Zînet-i arş gibi süsle letâifini, revândır;
Yetmez aşkından dört köşe, tam sekiz köşe tamâmdır.

Arş dönerken yâre, aşktan olur da tam sekiz köşe,
Ben kalırmıyım geriye, olmaz mıyım sekiz köşe?
Letâifim ağır diye, ondandır bu fazla köşe;
Ereceğim yâre diye, iliklerim dahi cûşe.

Bir dem cem olsa sımsıkı, on sekiz bin nevî cihân,
Tıpkı bir nukta kalırdı, oysa ki, bir nevî nevcihân;
Olurdu besmelenin başı, oldu zaten ayân-beyân
Görünse de ayân-beyân, asıl o hep “Mim”de nihân.

Yani desturdur o nukta, oradan “Mim”e giderken;
Bir mola verilir orada, seyre devam eder iken;
“Mim”den aks alır o nukta, ışk-û reyhân saçar iken;
“Mim”de ışk-û aşk dorukta, nukta nâçâra dûçâr iken.

Nukta, hatrı için oldu “Mim”in, hem de pâresidir;
On iki pâresi oldu bilin; Arş’sa, rub’asıdır;
“Mim”, Muhammed oldu sevin! Gönlün çâresidir(s.a.v)
Var olmaya sebeb oldu; kâinât semeresidir.

Eser “Mim”den nemâ rîhen, ona da yârinden gelir;
Aç, yellendir dîl nâfizenden, nemler tam yerinden gelir;
Gül tellendir şebneminden, sanki kokusundan delir;
Gönlün delle’ndir şevkinden; sana o an ALİ denir.