Ömür aşksızsa, dünyada ziyândır;
Kula aşk, öbür dünyada nûrândır;
Aşksız yaşayanlar, yaşamayandır,
Hayat bulmayandır; ölü demektir.

Âşık, nâçar yaşar burada ama,
Yaşamayan nâçar, orada âmâ…
Âşık, yaşadığından görür ama,
O, görmediğinden âmâ demektir.

Nice görür âşık, bunca ömürde…
Hakk’a erer âşık, anda ölür de;
O ölümden önce iş, bu ölümde;
İş, ölümden önce ölmek demektir.

O ölümden önce ölmek nicedir…
Zikirdir, fikirdir gündüz-gecedir…
Onca nesne, eşya hep bilmecedir;
Aşksa seçmecedir, ilim demektir.

Asıl ilim aşkla; bu ilim başka…!
Asıl, bir aşk başka…! İlm aşkla başka…!
Varır ilmin sonu bambaşka aşka!
Bu da, hak ma’şûka ermek demektir.

Bilmenin son demi ermektir aşka;
Sevmenin son demi yanmaktır Hakk’a;
Yanmanın son demi fenâdır Hakk’la;
Boyanmaktır akla; bu, nur demektir .

Sen de aşk istersen sarıl ilme başka…
Eğer ilmi istersen, gel sarıl aşka;
Aşk ilme götürür, ilim de aşka…
İkisi de bambaşka mi’râc demektir.