Köşeye sıkışmış sanki tüm kalp kırıntılarım . O kadar çok alıştırmışım ki karanlığa, yok olmuş sevgi denilen lisanın baş harfleri zihnimin bucaklığından. Kayboluşlarıyla var insan aslında, dönemeci geçince neler olacağıyla var. Benim dönencelerim sen oluşlarımın korkusuyla kaplı şu sıralar. Eksik var o dönencelerde, kendini anlatamamış bir adam, soyutluk nidâsıyla çalkantılanmış bir dünya var. Bir gemi var bizden çok uzaklarda rıhtıma oturmuş, içinde bir çocuk var. Kelimesi hep boğazında düğümlenen bir çocuk var. Eksik var..

Gerçekten dönencelerinde mi bulur aşkı insan?

Köşeye sıkışan kalp kırıntılarını gerçekten ben’e sen olmakta mı unutur?

Sevda denilen illete kayboluşlarıyla mı ulaşır ?

Yoksa kendini bindirdiği rıhtıma oturmuş o gemide mi bırakmıştır masumluğunu ?

Eksikleri mi aradım hep bu tiyatro sahnesinin üstünde. Kendi nidâlarımın yankısına kulak verdim hep. Kendi kurmacalarımın kendi soyutluğunu yarattım sahipsizliğe sahip çıkmaya çalıştım.

Eksik diyorum ya işte hep; Çokta uzaklarda aramıyorum artık, bir nefesti bize lazım olan, bir duraksama. Dönencelerimize sahip çıkabilecek bir şey tam vakti ve zamanında en gereklisinden.

"Virgülü Eksik Bir Şeylerin."