Durun anlatayım şah-ı ozanı
Âşîklar içinde tekti Reyhani
Şehr-i Erzurum’un gönül izânı
Sazının telini yaktı Reyhani

Hakikât erbâbı mânâ eriydi
Hasret kervanın akan teriydi
Özü sözü birdi bizden biriydi
Dünyaya bir garip baktı Reyhani

Hasankale’sinin yeli gibiydi
Sevda pınarının gülü gibiydi
Okuma bilmezdi ali gibiydi
Ceht etti su gibi aktı Reyhani

Alvar’a sığmadı kabardı durdu
Hicrâni bundaki cevheri gördü
Reyhani’sin diye mahlâsı verdi
Sazını bağrına çekti Reyhani

Küserek yurdundan hicret eyledi
Yıllarca gurbette çaldı söyledi
Vatan millet dedi onu soyladı
Hasretten dişini sıktı Reyhani

Miskin abdal gibi gezdi dolaştı
Diyardan diyarı böylece aştı
Yandı yandı durdu yandıkça taştı
Yolların kahrından bıktı Reyhani

Kıymet bilmediler saran olmadı
Başı dara düşse yarân olmadı
Susasa bir tas su veren olmadı
Kimse sırt vermedi çöktü Reyhani

Gönül meclisinin piri gibiydi
Yaşarken ölmüştü diri gibiydi
Kelâm ustasıydı nûru gibiydi
Sözünü türküye döktü Reyhani

Deli boran gibi çağladı durdu
Yâr yaram diyerek ağladı durdu
En son dudağını bağladı durdu
Sanki bu cihana yüktü Reyhani

Bir gün dönmek için ahtı var idi
Yüzüne gülmeyen bahtı var idi
Makberî ozanda tahtı var idi
Son emre boynunu büktü Reyhani

___________Makberî