rüzgar elektrik almıyor eskisi gibi
direkteki tellerden
serseriliğe vuruyor işi
ıslıkla dalga geçerken


gözlerim kelebek camı
sana hücre cezası..


tren gibiydim eskiden
bir aşkın döşediği raylardan başka yolum yoktu gidecek
ve tabi aynı istasyona çaresiz
gerisin geri dönecek


sonra rus kamyonu oldum
daha sonra otobüs


derken duraklara diktim gözlerimi
tek ayak üstü yalanlarla yan yana
yandığım tüm oyunlarda


bakışlarıma yuvalanan ne kadar kuş varsa sapanla vurdum
çünkü tüyleriydi azmettiren
yoksa çok masumdum


uzun metrajlı filmdi mavi
bulutlar kısa mesaj
yağmurlar terapi


biliyorum kirpiklerin şerit çekecek gözlerine
rengini abluka altına alacak mor kalem
küçük harflerle geçecek alt yazı
kimseler tercüme edemeden


belki kuş ekersin saksılara
belki kırarsın aynayı

sır ararsın çatlakta..

ne dersin ?!

teoriye patik örer mi ellerin
ya da dengini bulur mu bundan sonra
kaşla göz arasında s’aklanan
kahveye küs rengin..