Ne şu gönül uslandı,ne sevgiye yaslandı;
Acı çekerken insan,yürek yine arslandı...

Gönlümüze düşerken,sevginin damlaları;
Geçip gitmişti onlar,bırak artık gamları...

Bulutlara bakıp da,yazdığın şiir’lerin;
Haberi olmamıştı,giden sevgililerin...

Ağladığın geceler,gözyaşını saklama;
Dilindedir heceler,derdine dert ekleme...

Bir dere kenarında,ayağına değsin su;
Kalbin bekliyorsa da,işte sevdiğim de bu...

Ellerindi sevgiyi,tutmak için yarışan;
Boş kalınca üzülüp,aklı biraz karışan...

Gönüle düşen yâr’lar,bu gün belki mutlular;
Pişmanlıkları vardır,belki yüreklerde kar...

Bu gün kimi sevdiysek,pişmanlığımız yoktur;
Alnımıza yazılan,her daim Rabb’den haktır...

Sevgi içimi ısıt,titremesin yüreğim;
Eriyip gitsem bile,diyeceğim sevgilim...

O da seni seviyor,mutluluk gözlerinde;
Kaybolup da gidecek,ruhun dehlizlerinde...


AHMET ZEYTİNCİ