Nasıl yaralanmışım hiç farkında değilim
Karanlıktan ışığa kutlu bir çıkış var ya
Halden hale düşürür kötü ise eğilim
Yüreğime saplanan o mahmur bakış var ya

Dost dedim hançerlendim, düşman dedim vuruldum
Yarınları çalınmış yorgun bir kulum sanki
Bazen kimse görmedi deli aktım duruldum
Hayatın girdabında çıkışsız yolum sanki

Bazen kızıl goncaydım bazen de bir yasemen
Ne bir sevenim vardı ne de el uzatanım
Etrafımda pervane , ne çokmuş kanım emen!
Silinmiş lügatımdan aşka dair her tanım

Günü geldi anladım yalnız ağlarmış insan
Baş başa veremezsen taş kalkmazmış yerinden
Bahtındaki karayı şansa bağlarmış insan
Gönüldeki yaralar hep sızlarmış derinden

Haykırsam tüm gücümle acep kim duyar beni
Yoksa bütün duvarlar üstüme mi yıkılır
Kim severse diyeyim ‘’ sevmişsen uyar beni’’
İnsan candan sevmişse yârden nasıl bıkılır

Yaşam denen oyun da kural baştan yazılır
Gül sanarak dikene sarılırsın çaresiz
Bazen de iyilere hiç gereksiz kızılır
Yol yürünmez unutma, kalmışsan merhalesiz

Ya gel benimle yürü, sök at tüm engelleri
Ya da diren her şeye , dönme çıktığın yoldan
Dostelinin dilinden alıver dön, gelleri
Asla medet bekleme , sevmekten aciz kuldan