Avuç içi boş ovalarım, zihnim hayale daldı,
Yaşadıkça dost aramam, tutacağı budandı,
Tek bildiğim şey aşktı, oda, bende aldandı,
İnsan hep yabancılaşır, kalbim buna alışsın!..

Yalnızlığın açan çiçekleri, hep aşk kokuyor,
Hayatın üniversitesinde, kitabını okuyor,
Ben bağrımı açtıkça, o hançerini sokuyor,
Kronik bir acıylayım, kalbim buna alışsın!..

Gönül diğerlerine değil, bazılara aşık olur,
Izdıraplar seçicidir, daima sevenleri bulur,
Tasa gülümsemez, günde ve gecen de olur,
Her güneş batışında, kalbim buna alışsın!..

Kokusunu salınca, onu hissetmeyen var mı,
Onla biraz vakit geçirmek artık kumar mı,
Terk etti gözü, kavuşmanın imkanı, var mı,
Evrende sevilmez çok, kalbim buna alışsın!..

Aşkın neler yapabildiklerine, asla inanılmaz,
Ateşe yürüyenler, alevinden asla kurtulmaz,
Onu kovaladıkça, gölgeleri asla bulunmaz,
Küllerine karış samda, kalbim buna alışsın!..

Görüyorum, bana kulaklarını kapamışsın,
Sen den vazgeçemem, kalbin buna alışsın,
Belli, hissedilir, sen hiç aşk yaşamamışsın,
Sevmek benle kalsın, kalbim buna alışsın!..


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.