MANYAK YOLCU

Evlerimiz var .
Evlerimizin anahtarları.
Kapıyı araladığımızda burnumuzu sızlatan o koku.
Vestiyerde asılı kalmış eski palto.
Buzdolabında az biraz peynir ve yarım ekmek.
Masadaki tabakta çürümüş elma.
Altın kaplamalı saatin kopuk zinciri.
Duvarda tozlu aynanın hüznü.
Açık votkanın dibinde bir damla.
Sevişmelerin bittiğini anlayan çarşafların karamsarlığı.
Bedenlerin dokunuşuna hasret bornozların mızmızlığı.
Kokusunu artık konduramayan kuru sabun.
Odanın tabanına basınca hışır hışır kağıtların sesi.
Yeniden çalmak için çırpınan müzik seti.
Saksılarda yitip giden çiçeklerin canı çok yandı mı ?
Pencerelerden dışarı bakan yüzlerin yitikliği.
Eşyalar ve kopup giden dostluklar.
Peki ya ev sahipleri nerede ?
Etrafta kimse yok.
Hayat çok çabuk değişiyor.

Caddeler var.
Seslere karışan trafikte insanlar.
Boş koltukların verdiği soğukluğun eşliğinde
Şarampole yuvarlanmış hayatlar.
İçimize konuçlanan yoksunluk hisleri.
Her daim mutsuzluk kol gezdiği yürekler.
Kafamızda sorular,kısa cevaplar ve karşılıksız cümleler .
Sol gösterip,sağdan vuran kaderler !
Sizin yüzünüzden hepsi!

Hayatlar var.
Üçüncü sınıf restorantın dönerine tamah eden kediler.
İnsanlara çarpa çarpa yürüyen acelesi olan bedenler.
Çantasını insanlara vura vura trenden inen öğrenciler.
Kızlı erkekli kafalara takılan fosforlu bandanalar.
Cam balkonda sigara içmeye mahkum edilen ciğerler.
Telefonu kilitleyip masanın üzerine bırakan aşıklar.

Kaderler var.
Gülmelerin ölü hallerini sırtlanıp bu dünyadan göçenler.
Orospu çocuğu hayatımın içine edip,beni mahvetti diyenler
Sırlarını boğazına gömerek,içi kan kusan insanlar.
Getir hadi viskiyi patlatalım o haldelere hasret sevinmeler.
Birinin omzunda mis gibi uykuya dalamayan kafalar.
Alışamadım...
Alışamadık bu dünyanın düzenine.
Körle yatan şaşı kalkan bizler.
Uzun süre kendimize gelemeden
Geriye yüzümüzü dönüp,bir bok elde edemeyen
Bütün çabasını insanları anlamaya çalışan bizler.
Yolcuyuz
göçüp gidecek olan manyak yolcu.
Ne garip değil mi?
ARZU GÜNAL /17.4.2019