Karanlık sokaklarda, sessizce yürüyorken,
Karşımda belirmişti, apansız bir yabancı,
Korkak adımlarımla ayağımı sürüyorken,
Canımı yakıyordu, yüreğimdeki sancı,
Yoluma çıkıverdi, ummadığım anda hancı.



Daha iyice tanımadan onu döktüm içimi,
Anlatıp duruyordum, var olmayan hiçimi,
Farkında olmadan özgüveni vermişti,
Döküldükçe sözler geçmişi öne sermişti.
Sanki kelimelerim uç noktaya ermişti.


Gözünü kaçırarak yüzüme bakıyordu,
Çekingen hallerimle, dizlerim titriyordu,
Derdimi dinledikçe kafaya takıyordu,
Saat geç olsa bile, yanımdan gitmiyordu.
Benim ise sözlerim dökülüp bitmiyordu.


Belkide kaderdi, onu karşıma çıkaran,
Sıcacık şefkatiydi, yaralarımı saran,
Belkide kesişen yoldu, üzerine varan,
Dilimi çözdürdü, sabah güne kavuşurken.
Öyle rahatladım ki yanından savuşurken.


İçimde toplanan, gam keder birden dağıldı,
Bir ışık belirdi, hüzünlü bakan gözlerle,
Yeni doğan günüm, beni umuda çağırdı,
Artık kendimi buldum güvendiğim özlerle,
Veda etme dedi yabancı,emin sözlerle.


Nesrin Önem
Tekirdağ