RENKLİ BASMA

Bir genç kız vardı.
Sevildiğini sanan.
Renkli basmadan aşkı çamura bulaştırılan.
Yükleri çok ağırdı kalbinde.
Değdi mi, değmedi mi, bilemem yaşadıkları.
Ayaklarının altında duran bir yol.
Bir yoldu içi tüm vagonları izleyemediği.

Çakıldı kaldı .
Onun istediği rüzgar olmaktı.
“Kader” dedi sessizce. “Kader!”
Ama keşke kendinden de saklayabilseydi gerçekleri.
Fakat henüz farkında değildi.
Islak elleriyle yüzünü sıvazlamak aklına da gelmedi.

Ve aşkı öle yazdı yağmurlu bir mayıs sabahında.
Gökyüzü kapandı üzerine .
Verilen vaatler kuşlardan uzaktı.

Huzur bulduğu adama gülümsemek uzaktı.
Anlatım bozukluğu gibi duran düşleri karışıktı.
En büyük sıkıntısı buydu.

Keşke sarılsaydı son kez.
Çaydanlığa su doldurup ocağa koysaydı birlikte çayı.
Kazağının ıslanmış kollarını birlikte kurutsalardı güneşin altında.
Birlikte yedikleri çileğin hazzını tekrar alsalardı.
Tüm gücüyle vuruyordu zaman geçmişin anılarını.
Kırılmışlığını zaman ne diye anlamadı ?

Saati kontrol etti.
“Bugünlük yeter!”
“Bunlar sadece anı.”dedi kendi kendine.
Düşündü kadın.
Yapabileceği bir şeyin olmadığını düşündü.
Artık kalksa iyi olacaktı kavuşmalardan.

’’Ama ben seviliyor olmalıydım...olmalıydım ’’
’’Bakarsın bir gün yine karşılaşırız’’ diyerek..
Eksik taşlar yerine oturmadı.

“Kimi sevmeliyiz?” sorusu allak bullak etti.
Bir çöp torbasına sıkıştırıp özlemini yürüdü kadın .
Aşk bir kez daha bataklıkta bir kalbi mahvetti çürüterek.
Aşk bir kez dana bir kadını devirdi yıkarak.
ARZU GÜNAL /5.4.2019