"Eğri bedeni daha onbeşinde
Düşlerin sararıp soldu içinde
Ekmek aç kurtların tok dişlerinde
Tok dişlerinde tok dişlerinde uyan..."

(Metin&Kemal Kahraman)

-Sen de oğlunu kaybettin Adem,bunun ne demek olduğunu iyi bilirsin degil mi ?

+Birşeyi yaşamış olmak o şeyi bilmek değil ki.

-Nasıl yani?

+Bak şimdi,artık ömrünün kalan yıllarında oğlunu bir daha hiç göremeyeceksin Sami; bunu bir düşün...

-Düşünürken ödüm kopuyor Adem!

+İşte kopuyor da bir ödün ne olduğunu bilmiyorsun Sami!
Meselâ sen şimdi yaşıyorsun ya; neyi/nasıl/neden yaşadığını biliyor musun sahi? Meselâ iki böbreğin var,onlarla yaşıyor/yaşayabiliyorsun ya; hatta biri olmadan da yaşayabilirsin biliyorsun da, bir böbreğin ne çektiğini biliyor musun sanki?

-Eee! Ne alaka?

+Hiç alakası yok İşte!Yaşamakla bilmenin birbiriyle hiçbir alakası yok Sami.
Ben sol göğsümü sıkarak; "-Kalbim sıkışıyor! " diye diye geldiğim kırkbeş yaşımda, kalbimin sağımda olduğunu öğrenmiş adamım yahu! Biz ödediğimiz vergilerle yarattığımız bu cehennemden; o inandığımız ama hiç hatırlamadığımız Tanrıların bize cennet bahşedeceklerini bilen insanlarız! Birşeyi bilmek de onu hiç y’aş’amak değildir aynı zamanda...

•••••••


- Peki Adem söylesene; onu nasıl hatırlarım sence?

+Kasdettiğin inandığın mı yoksa oğlun mu?

-Ne farkeder ki?

+Seni bilmem Sami! Ben saygısızlığla hatırlarım sürekli...

-Nasıl yani;ne yapmıştı ki?

+Öldü ya işte! Benim babam bile daha ölmedi lan! Ben bilmez miydim yoksa önce ölmeyi?