Saat sen-sizliğe bilmem kaç kala
Bir çocuk bırakıyorum avuçlarına
Onca zaman bulutlarda özlemlerini biriktiren
Bütün zamanlarımı sende yitirmiştim oysa

Bir karış toprağa bıraktım şimdi bütün umutlarımı
Biliyorum bir gün çıkıp geleceksin
Tutacaksın ilk defa buz tutmuş kalbimden
Ve ben o gün ilk kez yaşayacağım seni pencere köşelerinde


Saat sensizliğe bilmem kaç kala
Bir çocuk bırakıyorum eteklerinin yamacına
Biliyorum ağlarsam boğulurum ben sensiz bu şehirde
Kimse bilmez benim kanayan yüreğimde ki çocukluğu
Oyunlar kuruyorum içimin en derinlerinde
Sen kaçıyorsun ben kayboluyorum sessizliğin içinde



Saat sensizliğe bilmem kaç kala
Bir çocuk bırakıyorum çiçek bahçelerine
Patikalarda rengarenk papatyalar toplayan
Sonra gitmeler düşüyor parmak uçlarıma
Karanlıklarda saklanıyor gözyaşlarım
Biliyorum affetmem asla acıtsa da içten içe
Yalnızlığıma kılıf bulup avutamıyorum kendimi



Saat sensizliğe bilmem kaç kala
Bir çocuk bırakıyorum ayrılığın gittiği yere
Kaçıyorum kendimden yağmurların üzerine basa basa
Araf’tayım yine yüreğimde
Dokunamıyorum gülücüğe hasret yüzüne
Zaman z-amansızlığına yenildi bak işte
Ve bir gün sende biteceksin en derinlerimde
Ve bir gün bende esmeyeceğim artık senin yalancı mevsimlerine...


Bahattin Delice