Gülbahar…Garip Gönüllere

Ömrümün mevsimi mağribe doğru,
Bir ümit sabahı olsan Gülbahar.
Olsan şu gönlüme bir yanık çağrı,
Ses olup içime doğsan Gülbahar.

Hasta yüreklere versen bir şifa,
Seyrin aşıklara zevk ile safa,
Seni bilmez ise, gönle esefa,
Aşkının narıyla yaksan Gülbahar.

Kavruldu kalp hasret eritti onu,
Kime dönse heyhat.. belirsiz yönü,
Gönlümüz sensizken,unuttu dünü,
Efkârın yerine dolsan Gülbahar.

Misafir ol bahtı kara sineme,
İsterse gülmeler dönsün eleme,
Bende bu sevdayı desem aleme,
Bu fakirhanede kalsan Gülbahar.

Kanat açıp ardın sıra yollarda,
Gayri mutlu olmam yaban kollarda.
El alemde düğün bense harlarda,
Beni bu ateşten alsan Gülbahar.

Sevdana pervane aciz bir adam,
Tartılmaz ağırdır isyan ve kadam.
Sendedir seyrine doyulmaz endam.
Sana muhabbeti bilsen Gülbahar.

Rüyalara dolsan Ey Gül’i Rana
Sevdana dokunan varır ğufrana,
Cehlimiz Nurunla, ilme irfana,
Ağlayan dil-dare, gülsen Gülbahar.

Senin yokluğunda ruhum avare,
Yollar bitmez oldu, soldu mavera,
Her gün boynu bükük garip duvara,
Lütfedip gölgenle konsan Gülbahar.

Yaralı sineme merhem bulmadım,
Şikest gezdi gönlüm, kolum kanadım.
Yüreğim beytin miş çok geç anladım.
Haneme nur olup doğsan Gülbahar.

Atila Yalçınkaya